Na een lovende recensie in de Volkskrant van 27 juli jl. was ik zeer geïnteresseerd om Tatoeage van de ziel van Paul van de Velde te lezen en dat bleek absoluut de moeite waard te zijn! Van de Velde is Indoloog en hoogleraar Aziatische Religies aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en tevens gespecialiseerd in de Indische talen, zoals Sanskriet, Hindi, Pali en klassiek Tamil, een wel zeer geleerde heer, kun je zeggen.

Wat nou ’t mooie van Tatoeage van de ziel is, is dat Van de Velde niet alleen zeer leesbaar schrijft over zijn eigen vakgebied maar ook over zijn jeugd in Noord-Brabant en zijn studentenjaren in Utrecht. Een schuchter jongetje ontdekt dat een plaatje van een beeld in het Rijksmuseum hem een onvergetelijke esthetische ervaring geeft. Hij kan het niet verklaren en ook niet loslaten. Na een jaar aan een kunstacademie gestudeerd te hebben, gooit hij het roer om en gaat Indische talen studeren, geïnspireerd door de Shiva Nataraja in het Rijksmuseum.
Van de Velde studeert af en maakt vele reizen naar zijn geliefde India en verder Zuid-Oost Azië in. Hij doet onderzoek naar wat mensen binnen hun religieuze overtuigingen doen. Of wat men gelooft ook ‘echt waar’ is, vond Van de Velde nooit zo interessant. Maar als godsdienstwetenschapper kreeg hij toch telkens de vraag of hij zelf ‘gelooft’. Tatoeage van de ziel is het antwoord op die vraag. Van de Velde laat zien wat het verschil is in beleving tussen de westerse boeddhisten en hindoeïsten en de ‘oorspronkelijke’ gelovers. Dat levert mooie verhalen, bizarre ontmoetingen en ontluisterende feiten op. Een zeer persoonlijk relaas en een fantastische inleiding in het boeddhisme en hindoeïsme.

Het boek is prachtig uitgegeven door de kleine, maar fijne uitgever Damon uit het Brabantse Budel. We hebben inmiddels twee planken gevuld met hun fraaie gebonden uitgaven: bij de klassiekers o.a. Lucretius en keizer Julianus (De Afvallige) en bij de Oosterse filosofie meer van Van de Velde over boeddhisme en hindoeïsme. Komt dat zien!

— Chris van Dongen